Kilka słów o "Żmijowisku", czyli w miarę przeciętny serial, świetna książka i zakończenie, miążdzące mój, a może i Twój spokój...

Właśnie obejrzałem dziś ostatni odcinek nowego serialu Canal + "Żmijowisko" na podstawie książki Pana Wojciecha Chmielarza. Wszystko za sprawą Pana Pawła Domagały, którego jestem wielkim fanem, a zagrał w nim główną rolę, którą bardzo długo wyczekiwałem. Rolę nazwijmy to nie komediową. Wykupiłem pakiet Canal + w internecie, przeczytałem nawet książkę, jedną z niewielu od wielu lat, bo niestety czytanie książek to nie jest moja ulubiona czynność. Powiem tak książka powaliła mnie po raz pierwszy, dziś emocjonalnie leżę już na deskach na dobre. Zacznijmy od książki. Jest to historia grupy znajomych ze studiów, którzy przyjeżdżają na mazury "zabawić się". Podczas jednej z imprez na łonie natury znika 15-letnia córka jednego małżeństwa, czyli głównych bohaterów. Rok po tym ojciec dziewczyny (czyli Paweł Domagałą) po raz ostatni sam przyjeżdża tam i próbuje ją odnaleźć. Bardzo spodobał mi się styl jej napisania, bardzo wprost, bohaterowie często mówiący w liczbie pojedynczej. Książka jest bardzom długa, ma 470 stron. Wszystko tam cyklicznie dzieje się w trzech czasach naprzemiennie- "Wtedy", "Pomiędzy" i "Teraz". Na pewno fenomenalnie autor nakreśla tam psychologicznie charakter każdej z postaci. Co myślą, co mówią, co czują. Jest to czasem trudne nawet dla mnie do czytania, ale chwilami naprawdę fascynujące. Książka w miażdżący sposób pokazuje świat, dokumentalnie niemal patrzenie ludzi na świat. Nie zgodzę się, że jest to krymninał, czy thriller, jest to powieść psychologiczna z elementami kryminału. Co mnie powala w tej książce. Jej przewodnie myśli, które zrozumie się dopiero znając ostatnią stronę, a dokładnie ostatnie kilka stron. Motyw nie kochanych dzieci, krzywdzonych bezwiednie przez własnych rodziców, za wszelką cenę szukających, a wręcz krzyczących o odrobinę miłości, zauważenia i uwagi, motyw zadr i rządz siedzących w ludziach przez wiele lat i motyw ludzi, którzy nie "dorośli" do posiadania dzieci. Motyw poniewierania, bycia ofiarą, która przeradza się w oprawcę.  Książka jest poprowadzona tak, że prowadzi niby do całkowitego rozwiązania zagadki, ostatnie kilka stron zwala z nóg zaprzeczając wszystkiemu... Porażająco brutalnie prawdziwy obraz świata. Nie mogłem dojść kilka dni do siebie po przeczytaniu książki i pewnie nie dojdę przez kilka po obejrzeniu serialu. To co zrobił Pan Chmielarz na końcu to mistrzostwo świata, szok niemalże myślę dla każdego. I to przebrutalna prawdziwość co drzemie w człowieku. Jeśli chodzi o serial. Scenariusz do serialu pisał sam autor, a reżyserował znany bardzo dobry według mojej skromnej zawsze amatorskiej co podkreślam oceny Pan Łukasz Palkowski. Fantastyczna sceneria muzurskich lasów, jeziora, głuszy... Wielki plus. Fenomenalne aktorsko 5 aktorów- Pan Pazura, Lamża, Zieliński i dwójki genialnej "młodych" aktorów- Pan Stanisław Cywka i Pani Kamila Urzędowska. Ten wątek jest fantastyczny, tak brutalny w przekazie i aż diaboliczny, ale tak przerażająco prawdziwy. Fantastyczne w moim guście aktorstwo obydwojga, tu szczególnie Pani Urzędowska mistrzowska dla mnie w prowadzeniu roli. No, ale sam ubiór jej postaci robił swoje. Ale mimo tego, mistrzostwo. Rozczarowanie na pewno Pani Żulewska. Bardzo, baardzo cenię tę aktorkę, ale dla mnie grała tylko dwoma "komunikatami"- jestem smutna-rozpaczam i jestem wściekła. Może to akurat nie rola dla niej, ale to tylko moje skromne zdanie. Rola Adaomy ciemnoskórej Pani Ciary dla mnie przeciętna, chociaż przy drugim obejrzeniu dużo bardziej mi się podobała. Pan Stramowski, którego też cenię niestety też banalny dla mnie, może pod koniec nie, ale też jakieś schematy czułem, czyli np."jestem maczo". W końcu Pan Domagała... Przez pierwsze 5 odcinków wydawał mi się przezroczysty. Ale gdy poznałem końcówkę czytając książkę, już nie wiedziałem co mam myśleć. Ostatni odcinek świetny w jego wykonaniu. Ale zabrakło mi tej świadomości tego, czego jego bohater dokonał "wtedy", czyli wcześniej. Bo to jest na pewno ciężka do wyobrażenia, wszechogarniająca, trudna do pojęcia dla mnie świadomość, nie chcę spoilerować :) Zawiodłem się trochę, nie ukrywam. Liczyłem na dużo więcej u Pana Domagały. Gdyby grał tak jak w ostatnim odcinku, to była by przynajmniej dla mnie rewelacja. Serial niestety za bardzo "chce" być taki jak książka, niestety dla mnie ok. 1/3  tego co znalazło się w serialu nie nadaje się do takiego gatunku, nie ma w nim żadnej dynamiki, jak w kryminale, tu uważam niemalże ciągle musi wyraźnie się coś dziać... Nadbudowywane jest to ciągłą, nachalną muzyką "grozy" i ujęciami z tego co czytałem co pisały osoby oglądające poprzedni serial Canal +, "Belfra" skopiowanymi właśnie z niego. Tak powstała sztuczna straszność i monotonia w myślę 1/3 serialu. Można się zniechęcić dla przeciętnego widza. Ale końcówka wiele "zadość uczynia". Jest fenomenalna, ostatni odcinek, poza może ostatnimi 10-15 minutami( pomieszanie czasów i chaotyczność) jest rewelacyjny, bo i materiał z książki był tam rewelacyjny. Podsumowując liczyłem na więcej, ale twórczość Pana Chmielarza tak wbija się mi do głowy, tak jest to przeraźliwie brutalnie prawdziwe i przerażające w swojej prawdziwości. O nas. To jest książka (tj. serial) o ofiarach. Ofiarach świata, zachowania innych, cząstkach nas samych, które nigdy nie powinny zostać uaktywnione.  Polecam mimo wszystko gorąco serial, wykupienie to na Player.pl coś około 50zł, książka tańsza, a chwilami fenomenalna, książkę polecam wyjątkowo, nie na długo spokoju...
Jakbym miał oceniać serial to spokojnie mógłbym mu dać 6/10, książce 8/10.
To chyba tyle, przepraszam, że się tak rozpisałem, ale bardzo dużo moich emocji wiązało się w ostatnim czasie z tym tekstem i obrazem, bynajmniej nie żałuję.